|
2024-10-19 Kerkenpad naar Roden en Vries
Orgeltreden in Roden en vriezen in de kerk van Vries, verslag kerkenpad
Het was een gezellig en verwachtingsvol geroezemoes in de foyer van de Pniëlkerk voor ons vertrek naar Drenthe. We reden met de bus eerst naar Roden (toevallig het dorp waar ik opgroeide!), waar we bij de Catharinakerk uitstapten. Een oude kerk, maar met een moderne uitstraling. Geen museum, maar het huis van een levende gemeente. De muren waren van baksteen, wat een warme uitstraling gaf. Onze rondleider vertelde over de geschiedenis van de kerk en over de dieren in de kerk: houtwormen op zolder, de eenhoorn en de eekhoorn in het houtsnijwerk en vleermuizen die de kerk vlieg-vrij houden. Het oude middeleeuwse doopvont was lange tijd een drinkbak geweest voor vee, maar stond nu weer in de kerk. We zongen enkele liederen, zodat we ons verbonden voelden met de gemeente die daar ’s zondags samenkomt. Later gingen ook velen de smalle trap naar het orgel op om het orgel te treden (dat is: lucht pompen, zoals dat vroeger ging zonder elektriciteit) en speelde Lieke ‘Altijd is Kortjakje ziek’ op het orgel.
Tegenover de kerk was er een heerlijk lunchbuffet voor ons bereid, waar iedereen van genoot. Ondertussen werd er gezellig gepraat. Na de lunch gingen we terug de bus in en reden we naar Vries. De Bonifatiuskerk is gebouwd op een plek waar in de 7e eeuw al een houten kerk stond. Deze kerk is uit de 12 e eeuw, waar later een hoog koor aan toegevoegd is. De kerk was groot en hoog en heel wit van binnen. Het was er koud (wat wil je ook, in Vries). Het Gotische koor had mooie gewelfribben met sluitsteentjes met een koe, een leeuw etc. Het middeleeuwse doopvont van Bentheimer Zandsteen was gebruikt om kinderen te dopen, maar ook om messen te slijpen: het had uitgesleten randen.
Ook hier zongen we samen enkele liederen een speelde Anne Eenkhoorn prachtige orgelmuziek. Zo ervaar je de kerk waarvoor hij bedoeld is: als een plek van gebed en geloof. Tegenover de kerk was een café waar we thee of een borrel dronken – want onze buschauffeur was de bob. In de bus ging steeds allemaal lekkers rond, vaak uitgedeeld door de jongste deelnemers Lieke en Lars. De chauffeur memoreerde hoe vaak hij bij Pniël aan de Rembrandtlaan met een mooie tocht begonnen was. Het was een fijne en gezellige dag. Het is leuk om als gemeente op deze manier met elkaar onderweg te zijn: met jong en ouder, verbonden met elkaar en verbonden met de kerk van alle eeuwen en plaatsen. Dit jaar waren er ook andere PGA leden mee, zoals ik. Wat een mooie traditie, dit kerkenpad. Wie weet kan het ons inspire-ren voor de nieuwe PGA. Want samen onderweg zijn is op vele manieren verrijkend!
Dank aan allen die dit kerkenpad mogelijk maakten!
deelnemer Monica Schwarz
|
.jpg)